Leren kijken is een oneindig proces. Het Spaanse duo Angel Albarrán en Anna Cabrera ontdekten dat zij via fotografie hun interesse in ‘dingen’ konden koesteren en ook het ‘waarom van dingen’ beter leerden begrijpen.

Albarrán Cabrera geloven dat hoe vindingrijker een fotograaf is, hoe meer ideeën kunnen worden verbeeld. Daarom zoeken zij in hun donkere kamer constant naar technieken waarmee ze het concept van hun werk beter tot uiting kunnen brengen.

De begrippen wabi en sabi zijn moeilijk volledig te doorgronden. Albarrán Cabrera proberen met een variatie aan processen en materialen, zoals het bladgoud, platina- en cyanotype-emulsies of gambi-papier deze begrippen te bevatten. Hun manier van fotograferen is sterk beïnvloed door oosterse filosofieën waarmee Albarrán Cabrera in aanraking kwamen tijdens hun reizen naar Japan.

Ze ontdekten dat Japan hun een interpretatie van de werkelijkheid bood die volledig afweek van het westerse beeld. Het westen is geobsedeerd door symmetrie en perfectie. We snappen schoonheid die wordt geregeerd door universele wetten en vinden perfectie en eeuwigheid belangrijk. In Japan heeft men oog voor schoonheid en vergankelijkheid, voor rusticiteit en melancholie. Er bestaat een verlangen naar ’dingen’ die niet eeuwig zijn maar beschadigd, bescheiden en breekbaar.

De esthetische waarde van wabi-sabi hielp Albarrán Cabrera “om onze ogen te openen voor de nieuwe esthetische gevoeligheid van hen die in staat zijn om in de lichtheid van het bestaan vredig en sereen te worden van alle aardse dingen die gedoemd zijn om met de tijd te verdwijnen.”

Wabi-sabi bracht hen op de weg naar imperfecte schoonheid die uiteindelijk leidt naar oneindige schoonheid.

Annemarie Zethof