Een nieuw onderdeel van onze Japanse boekenclub (naast alle voorpublicaties) zijn boekbesprekingen. Japan Fan Anoushka bijt het spits af. Zij las “Het woud van wol en staal” en deelt hierbij haar leeservaring.
Schrijver: Natsu Miyashita
Uitgeverij: Meulenhoff
ISBN: 978 90 290 9354 5
Oorspronkelijke titel: Hitsuji to hagane no mori
Inhoud
Tomura raakt als jongen in de ban van het geluid van een vleugel die gestemd wordt bij hem op school. De klanken nemen hem in gedachten mee naar de donkere, luisterrijke bossen die zijn geliefde geboortedorp in de bergen omringen. Vanaf dat moment is hij vastbesloten meer te leren over het instrument en het bijzondere ambacht van pianostemmer.
Onder de hoede van drie meesterpianostemmers begint Tomura zijn opleiding en zijn gevoel voor schoonheid ontluikt steeds meer. Maar de angst om niet goed genoeg te zijn is altijd aanwezig op de achtergrond. Als hij wordt uitgenodigd om de piano van twee getalenteerde zussen te stemmen wordt hij op de proef gesteld.
Dit warme, mystieke verhaal dat zich afspeelt in kleinstedelijk Japan laat zien dat het pad naar het vinden van je bestemming nooit recht is of zonder hindernissen. In heldere stijl en filosofische observaties verbindt Miyashita droom en werkelijkheid.
Leeservaring
Laat ik beginnen met te zeggen wat een prachtige uitgave dit is. Liefde voor het boek spat er vanaf. Heel fijn om te lezen en vast te houden. De hardcover heeft dezelfde afbeelding als de omslag. Zo mooi!
De schrijfstijl is bijzonder toegankelijk en leest heel fijn, bijna als de lichtvoetige toetsaanslagen op een piano. Het liet mij vooral beseffen wat er zo mooi is aan het ambacht in Japan. De liefde, de toewijding aan dat ene bijna onbereikbare doel en dat jaren lang finetunen en dan weten dat je er nog lang niet bent. Wat daar wordt gewaardeerd en vaak geprezen. Het ambacht in het westen is voor mijn gevoel vaak vervangen door snelheid en vluchtigheid. De schoonheid van het proces lijkt te verdwijnen. In Japan is er natuurlijk ook sprake van dit proces maar lijkt er toch een grotere bijna parallelle wereld van het ambacht naast te bestaan.
Hoewel ik zelf geen piano speel weet Miyashita het zo te beschrijven dat ik het begrijp en de klanken hoor die Tomura terugbrengen naar zijn gevoel in het bos en de bergen van zijn jeugd. Als lezer reis je mee met de zoektocht van Tomura die aan de ene kant volledig zeker is van zijn roeping, pianostemmer worden, en aan de andere kant zijn onvermogen om dat in zijn ogen te zijn en hoe hij daar moet komen. Zoals bijna alles in het leven is het niet alleen talent of doorzettingsvermogen of kennisoverdracht maar een combinatie van deze en vele andere factoren die samenkomen. Daarbij is dat voor een ieder weer anders, die reis, het doel. Bovendien kun je daarin ook weer van elkaar leren maar is ook zeker de omgeving van invloed daarop. Een mooi proces dat hier ogenschijnlijk simpel wordt weergegeven. Die dualiteit van het karakter van Tomura vind je onder andere terug in de piano spellende zussen, waardoor hij niet alleen de schoonheid in zijn eigen werk ondekt maar dat ook een parallel heeft met de schoonheid van de zussen en hun spel.
Kortom, een aanrader en een prachtig voorbeeld van de Japanse literatuur die zich vaak kenmerkt door een normaal leven duiding te geven.
Anoushka Rood is een Japan Fan van het eerste uur. Ze helpt mee met de social media en je kent haar wellicht al als moderator van de Facebookgroep.
